حوزه ترانزیتی و ظرفیت هایی که از دست می روند

کشورمان جدای از ثروت و منابع طبیعی، دارای جایگاهی منحصر به فرد در زمینه راه های مواصلاتی میان غرب و شرق و شمال و جنوب به یکدیگر می باشد.
به عبارتی ایران شاه راه مرکزی مواصلات زمینی،هوایی و دریایی می باشد که بسیاری از کشورها برای عرضه محصولات خود به سایر نقاط جهان مجبور به استفاده از گزینه ترانزیتی ایران هستند.
اهمیت این موضوع درحالی است که تحولات یک دهه اخیر در سراسر دنیا بهره گیری و جایگزینی نیازهایشان را دستخوش تغییر کرده و درصدد برنامه ریزی جهت دسترسی های چندگانه برای تعاملات اقتصادی هستند.
متأسفانه این مقدار اهمیت درحالی است که ما توانی حداقلی و بسیار فرسوده در حوزه ترانزیتی در اختیار داریم و این مسئله موجب هدر رفت و جایگزینی کشورهای دیگر در معادلات ترانزیتی گردیده است.
درحال حاضر پیشنهادات بسیاری از کشورهای منطقه قفقاز برای ترانزیت کالا به جنوب و برعکس وجود دارد اما ظرفیت های زمینی و ریلی ما قادر به تأمین این درخواست ها نیست . چرا که برنامه چشم اندازهای توسعه محور ما در این حوزه محقق نگشته است. باید به این نکته مهم توجه داشت که روند توسعه و تجارت هیچگاه منتظر ما نمی ماند تا امکانات ما تکمیل و تجهیز گردد. بلکه خیلی فوری جایگزینی برای ما پیدا می شود که نمونه های آن را طی سالهای اخیر در زمینه انتقال انرژی از طریق آذربایجان و ترکیه را مشاهده کرده ایم. درحالی که مسیر ایران بسیار نزدیک تر و به صرفه تر بوده است. باید سریعتر خود را به روز کنیم و کمبودهای ترانزیتی را برای تامین نیاز منطقه فراهم کنیم تا بیش از این بازارهای سودآور تجاری را از دست ندهیم.