چگونگي برخورد با آنان كه پروتكل‌هاي كرونايي را رعايت نمي‌كنند

ابراهيم علي آبادي
با آموزش‌های مستمر و به چالش کشیدن افراد بی‌تفاوت نسبت به پروتکل‌های بهداشتی، می‌توان در وهله اول به دیگران و سپس به خود آن‌ها برای حفاظت از جان خود و فرزندان‌شان کمک کرد.در قرون متمادی انسان‌ها با رویدادها و فجایع مختلف روبه‌رو شده‌اند و در هر دوره زمانی به دنبال راه‌هایی بوده‌اند که بتوانند با نگرانی‌ها و احساسات ناگوار ناشی از بروز فاجعه یا پاندمی بیماری مقابله کنند.
مسلم است که انسان آسیب‌پذیر است و در قبال رویدادهای طبیعی یا بیماری‌ها، به دنبال راه‌هایی برای کاهش آسیب‌پذیری است. وقتی بشر به این مسئله فکر می‌کرد که چه زود ممکن است با یک زلزله یا سیل و یا ویروس ناشناخته از بین برود و جهان فانی را رها کند، نگرانی‌های وی در طی قرن‌ها همچنان ادامه می‌یافت. «خطای آسیب‌ناپذیری»، از دلایل بی‌تفاوتی نسبت به کرونا بنابراین روان‌شناسان و متخصصان علوم‌شناختی به تبیین «خطای آسیب‌ناپذیری» یا «افسانه آسیب‌ناپذیری» در قربانیان حوادث غیرمترقبه و افراد درگیر بیماری‌های پاندمی پرداختند و به‌دنبال پاسخ به این سوال بودند که «چرا بشر با وجود آگاهی از ضعف زیستی در برابر حوادث، قوانین ایمنی‌بخش و دستورالعمل‌های بهداشتی را اجرا نمی‌کند؟»
خطای آسیب‌ناپذیری از اضطراب فرد می‌کاهد و نوعی مکانیزم دفاع روانی انکار برای کاهش اضطراب تلقی می‌شود. خطای آسیب‌ناپذیری نوعی نیاز بشر برای احساس کنترل یا حس مبالغه‌آمیز کنترل است و در آن، افراد تصور می‌کنند می‌توانند از حوادث منفی اجتناب کنند و قادر به کنترل هر رویدادی هستند.
برخی فکر می‌کنند از پسِ هر مشکلی بر می‌آیند: برخی افراد از نظر شخصیتی همیشه این احساس را به دیگران القاء می‌کنند که از پسِ هر مشکلی برمی‌آیند و هر حادثه‌ای برای آن‌ها کوچک و ضعیف تلقی می‌شود.
از آن‌جا که آسیب‌ناپذیری نوعی سازگاری با شرایط ناگوار تلقی می‌شود، بنابراین به فرد اجازه می‌دهد بدون دلهره به زندگی خود بپردازد و هیچ تغییری در شرایط زندگی خود ندهد. به‌عنوان مثال در شرایط کنونی پاندمی کرونا، چنین فردی از ماسک‌زدن خودداری می‌کند، به مسافرت می‌رود و فعالیت‌های احتیاطی را برای حفاظت و مراقبت از خود به کار نمی‌برد اما فاجعه خبر نمی‌کند.ضعف افراد بی‌تفاوت، در مواجهه با رویداد احتمالی: این افراد پس از تجربه یک رویداد یا بیماری، به‎سرعت احساس شکست و ضعف می‌کنند و از پیامدهای روانی بیشتری رنج می‎برند. در شرایطی مانند همه‌گیری کرونا، آنان به دلیل استفاده نکردن از وسایل حفاظتی مانند ماسک، به‌شدت به اطرافیان خود آسیب می‌زنند و ممکن است خود و دیگران را در معرض خطرات بیشتری قرار دهند. در شرایط بحران جهانی و پاندمی کووید – ۱۹ شاهدیم که افرادی با ناآگاهی بیمار شده‌اند و تعداد بسیاری از اعضای خانواده خود را به کام مرگ برده‌اند.
از آن‌جا که این افراد فرصت آموزش حفاظت فردی را از دست می‌دهند و حتی اخبار مرتبط با کرونا را پیگیری نمی‌کنند، بنابراین زودتر از دیگران پریشان و افسرده می‌شوند و حتی حین ابتلا به کرونا ممکن است به بیماری‌های حاد روان‌پزشکی از جمله استرس پس از حادثه مبتلا شوند یا خودکشی کنند.
با افراد بی‌تفاوت چه  باید کرد؟ بهتر است عده‌ای به عنوان کادر درمان با پوشش مناسب به محلات بروند و نیروی داوطلب از میان بیماران را جمع‌آوری کنند تا افراد را در موقعیت مستقیم فاجعه قرار دهند و این خطای ذهنی آسیب‌ناپذیری را به چالش بکشند.باید از ورود افراد بی‌تفاوت به دستورالعمل‌های بهداشتی به مکان‌های عمومی خودداری شود تا این احساس انزوا، آن‌ها را وادار به بازبینی افکارشان بکند.
با آموزش‌های مستمر و به چالش کشیدن افراد بی‌تفاوت نسبت به پروتکل‌های بهداشتی، می‌توان در وهله اول به دیگران و سپس به خود آن‌ها برای حفاظت از جان خود و فرزندان‌شان کمک کرد.