شادی، کلید سلامت روانی جامعه است

یک روان‌شناس بالینی در اصفهان گفت:شاد بودن صرفاً خوش‌گذرانی نیست؛ سرمایه‌ای اجتماعی است که جامعه را در برابر بحران‌ها مقاوم می‌کند.
ملینا شیرانی در گفت‌وگو با ایسنا با تأکید بر اهمیت شادی در سلامت روانی جامعه اظهار کرد:شادی یک انتخاب صرف نیست، بلکه یک نیاز بنیادی برای تضمین سلامت روان و تاب‌آوری اجتماعی است.
وی افزود:شادی همانند غذا و خواب، برای زندگی ضروری است و نباید آن را صرفاً در قالب تفریحات گذرا تعبیر کرد.
این روان‌شناس بالینی ادامه داد:در بسیاری از جوامع پیشرفته، شادی جزء اصلی سیاست‌گذاری‌های عمومی قرار گرفته است، اما در کشور ما شادی بیشتر به مناسبت‌ها محدود شده و کمتر به‌صورت روزمره تجربه می‌شود.
شیرانی با اشاره به اهمیت شادی پایدار بیان کرد:شادی واقعی، احساسی از امنیت روانی، رضایت زندگی و امید به آینده است.
وی افزود:اگر شادی را تنها به شکل سرگرمی‌های کوتاه‌مدت ببینیم، نمی‌توانیم انتظار نشاط واقعی در جامعه را داشته باشیم.
این روانشناس درباره موانع عمده شادی در ایران گفت: مهم‌ترین مانع، فشارهای اقتصادی است؛ وقتی بخش عمده انرژی روانی مردم صرف تأمین نیازهای اولیه می‌شود، فرصتی برای شادی باقی نمی‌ماند، همچنین کمبود فضاهای عمومی شاد مانند پارک‌ها، رویدادهای فرهنگی و هنری، مانعی قابل‌توجه است.
شیرانی فرهنگ‌سازی ناکافی در مورد شادی را یکی دیگر از موانع دانست و افزود: در برخی گفتمان‌ها شادی را به‌نوعی رفتار بی‌اهمیت یا حتی ناپسند می‌دانند. این نگاه باید از پایه تغییر کند. رسانه‌ها نیز نقش تعیین‌کننده‌ای دارند؛ تمرکز بر بحران‌ها و اخبار منفی، به‌تدریج جامعه را به سمت ناامیدی می‌برد.
وی درباره نقش فردی در تجربه شادی تأکید کرد: مردم می‌توانند برای شادی خود تلاش کنند، اما در غیاب فضای عمومی سالم، این تلاش‌ها اثرات موقتی خواهد داشت. شادی باید به‌عنوان حق اجتماعی شناخته شود و در سیاست‌ها لحاظ شود.
این روانشناس بالینی در ادامه درباره نسل جوان اظهار کرد:نسل جوان امروز شادی را در امکان خلق، خلاقیت و آزادی جست‌وجو می‌کنند.اگر این فضاها فراهم نشود، سرخوردگی گسترش می‌یابد و ممکن است به انزوا، مهاجرت یا رفتارهای پرخطر منجر شود.
شیرانی در پاسخ به این‌که نقش خانواده در ایجاد شادی چیست، گفت:خانواده اولین محیطی است که کودک مفهوم شادی را در آن می‌آموزد.خانواده‌ای که پر از تنش و بدون شوخ‌طبعی باشد، فرزندی مضطرب می‌پرورد. در مقابل، خانواده‌ای که لحظات خنده و صمیمیت دارد، کودکی باروحیه سالم‌تر تربیت می‌کند.