ضرورت حفظ تعادل سواد آموزی درکشور

مسلماً حفظ تعادل در هر مقوله ای بیانگر عملکرد درست و صحیح در سیستم مدنظر می باشد. اینکه هدف مورد نظر ما با استاندارد مورد تایید حاصل شود، کیفیت و بازدهی در امور را ارتقا می بخشد. آموزش و پرورش و بحث یادگیری برای کشور ما به عنوان یک جامعه جوان امری حیاتی است که نمی توان نسبت به آن بی تفاوت بود.
برای تحقق تعادل مدنظر در حوزه سواد آموزی باید تمام کشور به لحاظ امکانات آموزشی به یک صورت فراهم باشد. با قدری تامل باید این سئوال را پاسخ داد که آیا تاکنون این موضوع در سراسر کشور ما محقق شده و تعادل
مد نظر رعایت شده است؟!
متاسفانه امروز امکانات آموزشی در کشورمان به صورت مرکز محوری توزیع شده و هرچه از مرکز پایتخت دورتر باشید و هرچه از مراکز استان ها فاصله بیشتر داشته باشید، امکانات همچون یخی در مقابل گرما آب می شود.
این مسئله را به وضوح می توان در استان های مرزی کشور مشاهده کرد. متاسفانه وضعیت نامناسب اقتصادی در استان های مرزی کشورمان به سبب برخی محرومیت ها باعث شده تا سطح سواد آموزی به گونه ای نا متعارف با دیگر نقاط کشور و به خصوص پایتخت و دیگر شهرها، اختلاف داشته باشد.
امروز در استان های همچون سیستان و بلوچستان بسیاری از کودکان و نوجوانان به سبب نبود امکانات آموزشی و وضع بد معیشتی از تحصیل باز مانده اند. کرونا هم که نمک بر زخم آنها شده و در بسیاری از موارد به سبب عدم امکان حضور در کلاس های سوادآموزی و نبود امکان فراهم سازی وسایل هوشمند آموزشی، مجبورند تحصیل را رها کنند. این عدم تعادل در میزان سطح سواد عمومی در کشورمان می تواند موجب هدر رفتن بسیاری از استعدادها و به طور کلی سرمایه انسانی گردد. این نوجوانان در عصری که علم و دانش با سرعتی باورنکردنی درحال سیر است ، در
پله های ابتدایی کسب علم بازمانده اند و توانی برای بالارفتن ندارند. اگر این عدم توازن را جدی نگیریم دیگر
 نمی توان انتظار چندانی برای تحقق برنامه های علمی و آموزشی کشور داشت.