گلایه های ادامه‌دار مسئولان از مردم!

 وزیر بهداشت گفته است: «از مردم گلایه داریم، قضیه کرونا را عادی فرض کرده‌اند...»
بله هر مسئولی در این زمینه که از شدت و حدت ماجرا و میزان مبتلایان، وضعیت درمان و کادر درمان و امکانات درمانی کشور خبر دارد، حق دارد گلایه کند؛ ما چرا گلایه از مردم! آن‌هم در حالی‌که همین مردم تا توانستند و با وجود تمام مشکلات اقتصادی، در خانه ماندند و شهر را خالی گذاشتند تا بحران بگذرد.
اما همین مردم اغلب نیازمند نان شب، ناگهان از سوی برخی مسئولان دعوت شدند به محل کارهای خود؛ در واقع قرنطینه نانوشته و ناگفته‌ای که به هرحال کمابیش اجرا می‌شد، توسط برخی مسئولان شکسته شد، اول از محل کارها، بعد با آغاز برخی مشاغل کم خطر، کمی بعد پر خطر، باز شدن بوستان‌ها و آرایشگاه‌ها، اعلام وضعیت سفید در برخی از استان‌ها، اعلام بازگشایی اماکن تجمعی مانند سینماها به شرط فاصله‌گذاری-در فضای تا این حد بسته سینما فاصله‌گذاری تاثیر دارد؟- و در نهایت  برقراری طرح ترافیک چه پیامی جز عادی شدن امور دارد؟
از قضا بسیاری از مردم تهران نیز هم‌صدا با جناب وزیر بهداشت از عادی شدن سریع وضعیت تهران نگران و مضطرب هستند. هنوز برخی که امکانش دارند، به محل کار خود بازنگشته‌اند. اما وقتی وضعیت سفید و عادی اعلام می‌شود و رستوران‌ها می‌توانند غذای بیرون‌بر به مردم تحویل دهند، بعد از افطار مردم می‌توانند در شهر تفرج کنند و از اماکن مختلفی چون قلیان‌سراها و رستوران‌ها و ... استفاده کنند، چرا باید مورد اعتراض و گلایه واقع شوند؟
اگر دیواری برای حاشا وجود دارد، به مردم تعلق ندارد. اما دیوار گلایه و اعتراض و سرزنش شدن و شنیدن مردم گویا هم‌چنان کوتاه است!