آغاز"تلخ و شیرین" المپیک برای ایران

رقابت های المپیک درحال پیگیری است نمایندگان کشورمان نیز یک به یک در میادین مختلف حاضر می شوند. طلای جواد فروغی در تیراندازی و ثبت اولین مدال طلای کشورمان در این ورزش و اولین مدال کاروان اعزامی به جان همه نشست و حالمان را خوب کرد.
وصف ماراتن والیبال که واقعاً لذت بخش و غرور آفرین است، هدیه دیگری از سوی ملی پوشان به ملت بود. غلبه بر تیم اول رنکینگ جهانی برای ما که دنبال بهانه برای شاد شدن موضعی هستیم،کافی بود.
اما امان از تکواندو...
آنجا که دو ایرانی، دو متولد شده این سرزمین را در یک قاب مقابل یکدیگر قرار داد. دو تا از دختران این سرزمین که تا چندی پیش باهم در اردوهای تیم ملی شرکت می کردند و حریف تمرینی هم بودند امروز تبدیل به دو رقیب شدند! هر دو مدال های با ارزشی برای کشور کسب کردند. این بار یکی از آنها از تیم پناهندگان در المپیک حاضر شده...
باید از برد و باخت کدامیک خوشحال و ناراحت شویم؟! ورزش عرصه نتیجه گیری و قضاوت های سیاسی نیست، اما برای اهالی حرفه ای آن یک زندگی و یک سرنوشت همچون دانشجویی است که سال ها درس می خواند تا به جایگاه شغلی و اجتماعی و علمی مدنظرش برسد. لذا وقتی با مسئله فرارمغزها مواجه می شویم و تدبیری برای آن نداریم باید منتظر خروج و مهاجرت دیگر استعدادهای کشورمان در عرصه های مختلف را داشته باشیم.
اینکه صرفاً با برچسب زدن به آنها خیانتکار و وطن فروش و منفعت طلب بخوانیمشان دردی دوا نمی شود. باید در نحوه عملکرد و رفتار خود تامل کنیم تا ریشه این تضادها را متوجه شویم. بی توجهی به این مسئله وقایع تلخ تری را برای ایران و ایرانیان به همراه خواهد داشت.