تشنگی پوستی چیست؟

واژه «تشنگی پوست» شکل عامیانه اصطلاح علمی «محرومیت از محبت» است. در فقدان لمس و نوازش، مردم، حتی اگر نتوانند به ماهیت آن اشاره کنند، احساس می‌کنند جایی، چیزی کم است. تعداد زیادی از مردم در پی طولانی شدن پاندمی، با چنین غمی که منجر به افسردگی می‌شود، مواجه شده‌اند. کاهش ارتباطات خانوادگی و دوستانه، تداوم تنهایی و نداشتن ارتباطات موثری مانند لمس شدن و در آغوش کشیدن، و اثرات ناشی از آن ممکن است موجب بروز یک معضل پساکرونایی شود.کارشناسان می‌گوینداین غم که به دلیل فقدان تماس فیزیکی با دیگران شیوع یافته، یک «احساس» نیست، بلکه یک عملکرد واقعی سلسله اعصاب است. بدن، در حالت طبیعی می‌خواهد با دیگران تماس داشته باشد، زیرا ما نیز مانند سایر پستانداران، چنین برنامه‌ریزی شده‌ایم؛ چه بخواهیم چه نخواهیم، همه انسان‌ها برای تماس جسمانی برنامه‌ریزی شده‌اند؛ عملکرد مغز تا این‌حد شفاف و صریح است؛ اگر چیزی کم داشته باشد، به شما می‌گوید درموردش اقدام کنید. نمونه بارز آن، گرسنگی است. وقتی به غذا احتیاج دارید، مغزتان به شما اطلاع می‌دهد. با فقدان تماس‌های اجتماعی ناشی از مقررات کووید-۱۹، به احتمال زیاد مغزتان به شما می‌گوید سخت به درآغوش کشیدن و کشیده شدن نیازمندید.
«تشنگی پوست» با یک رشته معضلات روانییا حتی سلامت جسم مرتبط است. بی‌تردید کسانی که تنها زندگی می‌کنند، بیش از دیگران در معرض ابتلا به آن هستند، و در حال حاضر منطقی است که بگوییم تقریبا همه بیش از حد طبیعی در معرض معضلات ناشی از فقدان تماس جسمییا دیگر اشکال رفتار مهرآمیز قرار دارند.
هنگامی‌که واژه «لمس» را می‌شنویم، فکر اغلب ما بلافاصله متوجه آن احساسی می‌شود که از طریق اعصاب حسی به مغز هدایت و بلافاصله به ما منتقل می‌شود. اما این مسئله معطوف رگ‌های عصبی دیگری است و رشته اعصابی موسوم به «سی‌آوران لمسی» (سلول‌های عصبی سی- تَکتایل) با گیرنده‌های مکانیکی پایین. این عصب بسیار حساس نسبت به لمس، به‌ویژه به نوازش ملایم و آرام واکنش نشان می‌دهد و برخلاف همتایانش، اطلاعات مربوط به لمس را  بلافاصله به مغز می‌فرستد و چند ثانیه برای ارسال این پیام صبر می‌کند.
این نوع گیرنده‌های عصبی به گونه دیگری تکامل یافته‌اند. این رگ‌های عصبی به بخش‌هایی از مغز مرتبط‎اند که خاص پاداش و رضایت است. آن‌ها هورمونی به نام «اوکسیتاسین» ترشح می‌کنند که نقشی اساسی در رفتار اجتماعی ما دارد و نیز بر میزان هورمون دوپامین در خون هم تاثیر می‌گذارند که سیستم پاداش و رضایت مغز است، همچنین در ترشح سروتونین هم که به اصطلاح هورمون خوشحالی است، نقش دارند و در همکاری با هم ازمیزان استرس و ضربان قلب نیز می‌کاهند.
تاثیر لمس، فیزیولوژیکی، بیولوژیکی و بیوشیمیایی است. حرکت پوست (برفرض هنگام درآغوش گرفتن، ماساژ و ورزش) گیرنده‌های عصبی ویژه حس فشار را تحریک می‌کنند و آن‌ر‌ا به عصب «واگ» (یا واگوس)، طولانی‌ترین عصب مغزی با سرشاخه‌های فراوان در سراسر بدن، منتقل می‌کنند. افزایش فعالیت اعصاب واگ، سلسله اعصاب را آرام می‌کند؛ ضربان قلب را کاهش می‌دهد و الگوهای مغزیِ آرام‌بخش ایجاد می‌کند. 
بخشی از این احساس کمبود به این دلیل است که به‌رغم آن‌که ابزراهای تکنولوژیکی بیش از هر زمان ما را در ارتباط بایکدیگر قرار داده، اما هم‌چنان احساس محرومیت می‌کنیم. تعداد تماس‌های صوتی و ویدیویی با اسمارت‎فون و تبلت و لپ‎تاپبه‎شدت افزایش یافته است. بنابراین، اگر این صدا یا چهره انسان‌های دیگر نیست که ناخودآگاه در طلبش هستیم، پس احساس لمس دیگراناست که آرزویش را داریم اگر شما گاهی در تنهایی خود فکر می‌کنید«تنها چیزی که می‌خواهم نوازش است»،  به این دلیل است که رشته‌های عصبی‌تان آن‌را فریاد می‌زند!