اهواز آب ندارد؛ چون نفت دارد!

 استان‌هاي نفت خيز با شهرها و روستاهاي‌شان، از محروم‌ترين مناطق کشور هستند؛ سرزمين‌هايي که اقتصاد يک کشور به واسطه وجود اين نعمت، بايد بيشترين بهره و امکانات را از نفت ببرند؛ دقيقا کم نصيب‌تر مانده‌اند. اين ماجرا البته که ريشه در امروز و ديروز ندارد؛ از زماني که چشم اين سرزمين به نفت روشن شده، اين شهرها و روستاها، صرفا مکاني شده‌اند براي توليد و استخراج نفت و توزيع و فروش آن در مناطق و کشورها و قاره‌هاي ديگر. در حالي‌که اين استان‌ها حق دارند سهمي از اين محصول ببرند و کمترين سهم آنان بهره مند بودن از امکاناتي است که اغلب ديگر شهرها دارند؛ آب لوله کشي، مدارس تا حدودي استاندارد، آب و هواي پاک و خدمات شهري مختلف.

اما به هر دليل موجه و ناموجهي اينک اين شهرهاي فراموش شده، تلاش دارند با نشان دادن مشکلاتشان، مسئولان مختلف را متوجه حضور مهم اقتصادي و صنعتي خود بکنند. پس حق طبيعي آنان است که آب لوله کشي داشته باشند، چرا که لوله‌هاي نفت از ميان کوچه و خانه‌هاي آنان مي‌گذرد!

پرسش مهم اين است که چرا بايد کار به جايي برسد که اين مردم به خاطر آب، به خيابان بريزند؟ و به گفته رئيس پليس اهواز، چرا در اين آشوب و اعتراض خبري از حضور مقام‌هاي محلي براي آرام کردن مردم نشده؟ وي مي‌گويد:«انتظار داشتيم بخشدار در بين مردم حاضر شود. اگر مسئولان امر به خواسته‌هاي مردم توجه کنند هيچ‌گاه مشکلات اجتماعي به مسائل انتظامي تبديل نخواهد شد.» حقيقتي واضح تر و بزرگ‌تر اين هم وجود دارد؟ مردم به حضور و همدلي مسئولان‌شان نياز دارند. همين!