هرچه بگوئیم کم است

گویا قلم و کلام رسانه ای در عصر کنونی همچون وضع و حال مردم دچار سِر شدگی گردیده است و هرچه از مشکلات و معضلات نوشته و گفته می شود بی فایده است. اینکه هر روز از گرانی و مشکلات معیشتی بنویسیم و تغییری حاصل نشود مصداق همان سِرشدگی است که نوعی بی تفاوتی به رسانه را تداعی می کند.
با این حال نمی توان از جان مردم با این تعابیر به سادگی گذشت و به سبب تکراری بودن موضوع به آن نپرداخت. اخیراً معاون وزیر راه و شهرسازی اعلام کرده است:" از ۲۴ اسفند تا ۱۷ فروردین ۸۲۸ نفر در اثر تصادفات
جاده ای فوت کردند"‌. یعنی در کمتر از یک ماه بیش این تعداد نفر از زندگی و جامعه حذف شده اند و دیگر در بین خانواده هایشان حضور ندارد.
سخت و تلخ است، اما اگر بنایی به پیگیری وضعیت حال بازماندگان باشد، خواهیم دید که شیرازه زندگی بسیاری از آنها از هم گسسته خواهد شد و دیگر آن خانواده قبل نخواهند شد. اینکه بازهم به غیراستاندارد بودن جاده ها و
بی کیفیتی خودروهای داخلی اشاره کنیم و کسی گوش شنوا نداشته باشد تکرار مکررات است.
اما حداقل توجه نهادها و مسئولان مربوطه در حوزه اجتماعی را مورد خطاب قرار دهیم تا آنها نیز به عنوان یک جریان مطالبه گر نسبت به این وضع موجود ظاهر شوند و به لحاظ حقوقی از دستگاه ها و مسئولان مربوطه بخواهند که تغییری در روند اصلاح امور جاده ای و بهبود کیفی تولیدات داخلی انجام دهند. اینجا جنگ و کشتار نظامی وجود ندارد که در یک بازه زمانی بیست روزه نزدیک به هزار نفر جان خود را از دست بدهند.