نبود سیاست کلان و مشخص حمایت و حفظ محیط زیست در ایران

در سال‌های اخیر، کشور ایران با چالش‌های متعددی در حوزه محیط زیست مواجه شده است که به وضوح نشان‌دهنده عدم وجود یک سیاست کلان و مشخص در حمایت و حفظ منابع طبیعی است. حرکت پرسرعت ایران به سمت نابودی منابع محیط زیستی، زنگ خطری جدی برای آینده کشور و نسل‌های آینده به شمار می‌آید.
یکی از عوامل اصلی این بحران، عدم توجه کافی به برنامه‌ریزی‌های بلندمدت و پایدار در زمینه محیط زیست است. در حالی که کشورهای دیگر با تدوین سیاست‌های جامع و کارآمد به دنبال حفاظت از محیط زیست خود هستند، ایران همچنان درگیر مسائل کوتاه‌مدت است که غالباً به نفع منافع اقتصادی آنی رقم می‌خورد. این رویکرد نه تنها منجر به تخریب منابع طبیعی می‌شود بلکه به سلامت عمومی و کیفیت زندگی شهروندان نیز آسیب می‌زند.
آب، هوا و خاک سه منبع حیاتی هستند که در حال حاضر تحت فشارهای زیادی قرار دارند. کمبود آب به یکی از بحران‌های جدی کشور تبدیل شده و بسیاری از مناطق با خشکسالی‌های مکرر مواجه‌اند. در این شرایط، سیاست‌های ناپایدار کشاورزی و مدیریت منابع آب، نه تنها به کاهش کیفیت آب‌ها منجر شده بلکه باعث نابودی اکوسیستم‌های طبیعی نیز گردیده است.
از سوی دیگر، آلودگی هوا به معضلی غیرقابل انکار تبدیل شده که سالانه جان هزاران نفر را می‌گیرد. عدم نظارت کافی بر صنایع آلاینده و عدم اجرای قوانین مربوط به کنترل آلودگی، نشان‌دهنده نقص جدی در سیستم مدیریتی است. این وضعیت نه تنها بر سلامت مردم تأثیر می‌گذارد بلکه بر گردشگری و اقتصاد کشور نیز اثرات منفی دارد.
بخش دیگر بحران محیط زیست، تخریب جنگل‌ها و مراتع است که به دلیل فعالیت‌های غیرقانونی و عدم وجود قوانین مؤثر در حفاظت از این منابع صورت می‌گیرد. قطع درختان به منظور ساخت‌وساز و تغییر کاربری اراضی، نه تنها تنوع زیستی را تهدید می‌کند بلکه به افزایش وقوع سیلاب‌ها و فرسایش خاک نیز منجر می‌شود.
در این شرایط، ضرورت دارد که دولت و نهادهای مربوطه با طراحی و اجرای سیاست‌های کلان و جامع در زمینه حفاظت از محیط زیست، اقدامات مؤثری را انجام دهند. این سیاست‌ها باید شامل برنامه‌های آموزشی برای افزایش آگاهی عمومی، تقویت قوانین مربوط به حفاظت از منابع طبیعی، و حمایت از پروژه‌های پایدار باشد.
همچنین، همکاری با سازمان‌های بین‌المللی و استفاده از تجربیات کشورهای دیگر می‌تواند به بهبود وضعیت محیط زیست ایران کمک کند. در نهایت، برای جلوگیری از حرکت پرسرعت به سمت نابودی منابع محیط زیستی، نیاز است که حفظ محیط زیست به عنوان یک اولویت ملی شناخته شود و تمامی ارکان دولت و جامعه برای تحقق این هدف تلاش کنند. تنها در این صورت است که می‌توان امید داشت که نسل‌های آینده از نعمات طبیعت بهره‌مند شوند و زندگی سالم‌تری داشته باشند.