مردم، بهترین حافظان فرهنگ و اخلاق هستند

هر مشکل و بحرانی تا زمانی که جامعه دارای همیت و وحدت رویه باشد، قدرت آسیب رسانی جدی نخواهد داشت. منظور از وحدت رویه یک دست شدن جامعه به لحاظ فکری و سلیقه ای نیست بلکه مراد از همیت اجتماعی انسجام میان اقشار مردم با رعایت اختلاف سلایق در یکدیگر است که در مواقع ضروری حول یک محور حرکتی واحد خواهند داشت.
اما زمانی که این پذیرش سلایق محقق نگردد، حتی در مواقع ضروری هم این همگرایی شکل نمی گیرد و این خطری بالقوه برای یک جامعه تلقی می شود که در برابر آسیب های داخلی و خارجی بسیار شکننده خواهند بود.
امروز در شبکه های اجتماعی و رسانه های خارجی مدام شاهد درگیری میان برخی از مردم بایکدیگر بر سر مسائلی اخلاقی و فرهنگی هستیم که تا پیش از این با خودکنترلی از سوی مردم و نهاد خانواده مدیریت می شد.
 اما از زمانی که این موضوعات تبدیل به ابزاری برای خودنمایی و بهره گیری از آن در برخی جریان های سیاسی گردید و به قولی کار را از دست مردم گرفتیم و به آن شکل و شمایل رسمی دادیم و برای آن کارگروه و ستاد مبارزه و از این قبیل نهادها تشکیل دادیم، می بینیم که بحث اختلافات فرهنگی در جامعه تبدیل به نوعی لجاجت با دستگاه های رسمی کشور و از آن مهمتر موجب درگیری و افتراق میان اقشار با سلایق متفاوت شده ایم.
درگیری هایی که از سوی دو طرف به فحاشی و خشونت اخلاقی منجر می شود و دشمنان در کنار گود نشسته اند و برای هر دو طرف سوت و کف می زنند و دوربین ها و رسانه ها منتظرند تا چنین صحنه هایی را شکار کنند و آن را به سوژه ای علیه مردم و جامعه نمایند.
آری علیه مردم؛ چرا که رسانه های خارجی درصددند تا با استفاده از این تصاویر و برخوردها، اقشار مذهبی و سنتی و اصیل ایران را با لنز افراط گرایی به جهانیان معرفی کنند و تخم نفرت را میان مردم با سلایق مختلف مذهبی و اعتقادی بکارند تا درکنار هم تاب نیاورند و میان آنها فاصله بیندازند.
ایجاد نگرش سیاه و سفید یا دوقطبی به ویژه در مورد موضوعات فرهنگی و اجتماعی نه تنها موجب برداشتی غلط از باورهای فرهنگی اسلامی و ایرانی در کشورمان می‌شود بلکه کار را به جایی می‌رسد که مردم درمواجه باهم و حتی در کف خیابان با رادیکال‌ترین روش‌های ممکن به اثبات دیدگاه خود بپردازند. چنین شرایطی فضا را برای کسانی که قصد بهره‌برداری از این شرایط دارند مهیا و کشور را متحمل هزینه‌های بسیار سنگینی می‌کند.
درحالی که بسیاری از اقشار جامعه که از پوشش مورد تایید برخوردار نیستند جزو حامیان و پشتوانه های حکومت و کشور هستند که دراغلب مناسبت های ملی و مذهبی حضورشان چشمگیر است. لذا نباید اجازه دهیم مسئله ای فرهنگی و اخلاقی ابزاری برای رویارویی اقشار جامعه با یکدیگر گردد. نباید با رویکردهای دستوری و حمایت های نابجا گروهی از مردم بر دیگر اقشار ارجحیت بخشیم و امتیاز و ابزاری در دستشان دهیم که در مقابل هم قرار گیرند و به همان پشتوانه خود را برحق بدانند و دیگران نفی کنند و درصدد محکوم کردن و حتی مجازات آنها باشند.
کسانی که این روزها درظاهر یا باطن دغدغه برخی مسائل اخلاقی را برصدر اولویت های کشور نشانده اند، بد نیست به سیره عملی پیامبرمکرم اسلام رجوع کنند و ببینند مشی ایشان، لحن ایشان، گفتار و کردار ایشان در هدایت و راهنمایی کفار به شکلی بوده و این را به خود گوشزد کنند که تمام این کسانی که امروز با عمل و گفتارمان مفسد اخلاقی می خوانیمشان نه کافرند و نه خارجی! بلکه همه آنها مسلمانند و هم وطن هستند؛ بهتر است قدری در این موضوع تأمل کنیم.