اگر قطعنامه ها سیاسی است چرا ما سیاسی عمل نمی کنیم

شورای حکام آژانس بین‌المللی انرژی اتمی روز پنجشنبه ۲۶ آبان (۱۷ نوامبر) در وین قطعنامه جدیدی را در محکومیت «عدم همکاری ایران»‌ با این نهاد تصویب کرد.

اگر قطعنامه ها سیاسی است چرا ما سیاسی عمل نمی کنیم


 

شورای حکام آژانس بین‌المللی انرژی اتمی روز پنجشنبه ۲۶ آبان (۱۷ نوامبر) در وین قطعنامه جدیدی را در محکومیت «عدم همکاری ایران»‌ با این نهاد تصویب کرد.
 این دومین قطعنامه علیه ایران در سال جاری پس از ماه ژوئن است و دلیل هر دو هم از دید آژانس یکی است: ادعای عدم وجود پاسخ‌دهی «معتبر ایران به لحاظ فنی» در مورد آثار اورانیوم یافت شده در سه سایت اعلام‌نشده.
اگرچه این قطعنامه در موقعیت و فضای کنونی جنبه نمادین و بی اثر داشته باشد،اما تجربه نشان داده از چنین مراحلی روند کشاندن پرونده ایران به شورای امنیت و دست بردن به سلاح تحریم ها آغاز
می شود.
در واکنش به این تصمیم شورای حکام وزارت خارجه کشورمان آن را "اقدامی سیاسی" تلقی کرده است.
کلی تر و پر ابهام تر از این پاسخ، کلام دیگری وجود ندارد چون
پر واضح است هر اقدامی در حوزه بین الملل رویکردی سیاسی دارد که توسط دنبال کنندگان آن پیگیری می شود.
پرونده هسته ای کشورمان سال هاست که در پیچ و خم سیاست گیر کرده است و ما نتوانستیم در این حوزه مشکلات و موانع سیاسی را بر طرف کنیم و صرفا در برابر این موانع هزینه های سنگین برای خود
تراشیده ایم و مدام این هزینه ها را در قالب امتحان و آزمون ملی تلقی کرده ایم و نسخه مقاومت برای آن تجویز کرده ایم و مجری آن را نیز مردم
قرارداده ایم و اجبارا باید این فشارها را تحمل کنند و بی نتیجه در باتلاق مشکلات معیشتی فرو روند.
اگر قطعنامه اخیر اهداف سیاسی دارد چرا ما با ابزار سیاست آن را خنثی نمی کنیم؟! این مقدار تعلل در روند مذاکرات و همکاری ها با آژانس بر سر چیست. ما از فعالیت هسته ای خود اطمینان داریم و معتقدیم
بر اساس استانداردها عمل کرده ایم، اگر چنین است چرا در همکاری های فنی تا این حد اختلاف و تناقض همکاری با آژانس وجود دارد.
در مورد مذاکرات هسته ای نیز اکنون تیمی همسو با جریان سیاسی حاکم بر کشور در راس کار است که از همه سو مورد حمایت قرار دارد، اما باز هم شاهدیم سطح مذاکرات در حد رد و بدل کردم پیام باقی مانده و از قضا هر بار که خبری در مورد ادامه همکاری ها با طرف های غربی از سوی مسئولان در داخل کشور مخابره می شود شاهد موضع گیری سخت تر و تصمیمات محدودکننده بیشتر از سوی غرب هستیم!
در حال حاضر نیز باید از مذاکره کنندگان هسته ای و مسئولان سازمان انرژی اتمی و دستگاه وزارت خارجه و تمامی دست اندرکاران در این حوزه پرسید که نتیجه عملکرد و فعالیت آنها طی سال های اخیر چه بوده و چطور می شود که به جای باز شدن گره های هسته ای شاهد تکرار رویه خصمانه قبلی در زمان کاغذ پاره خواندن قطعنامه هستیم!
مسئولان باید باور کنند و به این درک رسیده باشند دیگر مردم طاقت و توان تحمل فشار بیش از این را ندارند. جامعه در این مورد خاص بیش از حد انتظار صبوری کرده و نتیجه سلیقه گرایی های سیاسی در روند پرونده هسته ای را تاب آورده است. امروز انتظار می رود تا تصمیمی قاطع و مشخص در این مورد اتخاذ شود تا راهی برای نجات کشور از این بن بست فراهم گردد . تا چه زمانی می خواهیم به این مدل انتظار بی پایان ادامه دهیم؟! آیا هنوز زمان تصمیمی قاطع فرا نرسیده است.