کسی منتظر ایران نمی ماند

خبر حرکت قطار ترکیه به چین شاید برای سیاسیون و دنبال کنندگان سیاست اهمیتی نداشته باشد،اما این مسئله به لحاظ اقتصادی  و امنیت استراتژیک کشورهای مشارکت کننده بسیار حائز اهمیت است.
پس از آنکه ترکیه در جنگ قره باغ جانب آذربایجان را گرفت و ایران نیز با نهایت بی تفاوتی به این مسئله همراهی ضمنی داشت کمتر کسی فکر می کرد که چنین معرکه نتایج و اهداف عمیق اقتصادی داشته باشد.
از احتمال تغییر مسیر خط لوله گاز به اروپا تا احتمال حذف ایران از پروژه جاده ابریشم به لحاظ حمل و نقل جاده ای و ریلی و از دست رفتن منطقه مرزی سابق با ارمنستان ، همگی نشان از جا ماندن ما از سیر تحولات استرتژیک در ابعاد اقتصادی و امنیت استراتژیک دارد.
این مسئله تنها در مورد همسایگان شمالی و بازارهای استراتژیک منطقه غرب و حلقه وصل اروپا نیست، بلکه در مورد خط لوله انتقال گاز به سمت پاکستان و هند و بازار انرژی عراق و همسایگان جنوبی و شرقی خود نیز دچار کرختی در دیپلماسی اقتصادی شده ایم.
صد البته که مسئله امنیت سیاسی و اقتصادی هیچگاه از هم جدا نبوده اما این امکان برای دیپلماسی اقتصادی وجود دارد که موجب تغییر معادلات سیاسی در سطح منطقه ای و حتی جهانی شود.
امروز همسایگان جنوبی ما با گام های اساسی در حوزه اقتصاد به رشد چشمگیری رسیده اند و حتی بازارهای سنتی ما در عرصه
تجارت جهانی را نیز تصاحب کرده اند. اما اگر بخواهیم در حوزه و پتانسیل های عظیم اقتصادی مناطق شمالی و غربی نیز عکس العملی نشان ندهیم قطعا کشورهایی همچون ترکیه تا آنجا که بتوانند سهم خود را از کیک اقتصاد بزرگتر می گیرند و ابایی از حذف و تضعیف ایران در این زمینه ندارند.
این که مدام خود را قدرت منطقه ای بدانیم و نسبت به همسایگان با بی تفاوتی و با نگاه بالا به پایین بنگریم قطعا دچار خسارت های عمیقی خواهیم شد که نتیجه اش ضعف اقتصادی،جاماندن از روند توسعه جهانی،کاهش درآمدهای بالقوه منطقه ای و در نهایت به خطر افتادن امنیت استراتژیک کشور خواهد شد.
باید بپذیریم که امروز سلاح اقتصاد از هرگونه تجهیزات جنگی و قدرت نظامی پیشی گرفته و دیگر نمی توان به برای در امان ماندن از آسیب دشمنان تنها به قوه نظامی خود اتکا کرد. لذا اگر بنابر حفظ و ارتقای جایگاه کشور در منطقه است، باید خیلی فعال تر و موثرتر در مناسبات اقتصادی منطقه شرکت کنیم ودر این مسیر اگر ضرورت ایجاب کرد از قوه قهریه نظام برای حفظ جایگاه و موقعیت خود استفاده کنیم.
مسلما اگر مسئولان مربوطه در این مسیر حرکت کنند تمامی ارکان نظام از آنها حمایت خواهند کرد و همراهی عمومی نیز مانع از کارشکنی و زیاده خواهی های همسایگان و دیگر قدرت ها خواهد شد.
اگر همچنان در لاک یخی خود بمانیم به ناگاه می بینیم که خط و ربط اقتصادی منطقه بدون حضور ایران شکل گرفته و سرمان بی کلاه مانده. نباید این بار دیر کرد کسی منتظر ما نمی ماند...