ادامه بیابان‌زایی در کشور؛ این‌بار رودخانه کرخه

رئیس سازمان حفاظت محیط زیست با انتقاد شدید از سیاست‌های کلان و متخصصان کشور به‌خصوص در حوزه بحران آب،گفته است:« ایران در حال محو شدن است!» اما این محو شدن، به معنای محو و ناپدید شدن کشور ما از روی کره زمین و نقشه جغرافیا نیست؛ سدسازی‌های بی‌منطق و غیرلازم، تداوم خشکسالی، جنگ و جدال بر سر حقابه، و رشد بیایان‌زایی در اثر خشکیدن تالاب ها و رودخانه‎ها؛ به معنای محو شدن است؛ زیرا که هیچ تمدنی بدون آب، دوام نیاورده است و هر تمدن بزرگی در کنار رودخانه و در سرزمین‌های پرآب و بارش، رشد کرده و گسترش یافته است. اما با توجه به مشکلاتی که کشور ما در رابطه با کمبود آب و خشکسالی با آن مواجه است، به نظر می‌رسد، بیابان‌زایی و خشکیدن رودخانه‌ها و تالاب‌ها، بسیار سریع‌تر از آن‌چه انتظارش می‌رفت، در حال وقوع است. بحران آب در ایران تنها تحت تاثیر شرایطی چون تغییر اقلیم نیست بلکه سدسازی بی‌رویه  که موجب جلوگیری از ورود آب به دریاچه‌ها و تالاب‌ها شده و آب رودخانه‌ها را به زمین‌های کشاورزی روانه کرده، در برهم‌زدن تعادل زیست محیطی و به‌وجود آمدن دوره‌های خشکسالی نقش به‌سزایی دارد. در شرایطی که در شروع سال، استان‌های بسیاری در کشور با بحران خشکسالی دست و
پنجه نرم می‌کنند ضرورت مدیریت منابع آبی فعلی کشور بیش از پیش حیاتی به نظر می‌رسد. معضل مهم دیگر، برداشت بیش از حد از سفره‌های زیرزمینی آب است؛ سالانه ۲۰ میلیارد مترمکعب از منابع طبیعی و آب‌های زیرزمینی اضافه برداشت و منابع آب نیز غارت می‌شود که با این روند
۲۰ سال دیگر ( ۱۴۲۰ ) دراطراف زاگرس دیگر اثری از کشاورزی نخواهد بود چون منابع آب‌را غارت می‌کنیم.
به گفته رئیس سازمان حفاظت محیط زیست ادامه داد:«این سرزمین هفت هزار سال سابقه زیست دارد و نسل حاضر می‌خواهد با ابزاری که به‌دست آورده همه منابع را غارت کند چرا که تکنولوژی وارد شده شدت تخریب را بیش از پیش افزایش داده است.» اما پرسش مهم از این مقام و مقام‌های مرتبط با این معضل این است که طبعا چنین مشکلی ناگهانی
 رخ ننموده و به یکباره کشور با معضل بیابان‌زایی مواجه نشده؛ چنین نتیجه‌ای، محصول چندین دهه بی‌توجهی به معضل آب و عدم مدیریت مناسب در این زمینه بوده و هست.