چرا ما این‌همه می‌میریم؟!

به آمار مختلف مرگ‌ومیر که نگاه کنیم، متوجه می‌شویم که در کشور ما افراد زیادی در اثر عوامل مختلفی، خیلی زود جان خود را از دست می‌دهند و نمی‌توانند به زندگی طبیعی خود ادامه داده و به مرگ طبیعی-یعنی مرگ در اثر کهولت سن- جان به جان‎آفرین تسلیم کنند. به‌جز بحران کروناویروس، طی نزدیک به این دوسال اخیر و در پیک‌های مختلف که هر روز از مردم با عددهای تا سه رقمی قربانی می‌گیرد، عوامل دیگری نیز موجب شده مردم هم به بیماری‌های زمینه‌ای مختلف دچارشوند و هم عمر طبیعی نداشته باشند. 
آمار تلفات در تصادفات جاده‌ای- و حتی درون شهری- هولناک است؛ تنها در سه ماه نخست سال 99، که طبعا مردم به دلیل شرایط ویژه پاندمی کرونا، مسافرت جاده‌ای کمتری داشته‌اند،بنابراعلام سازمان پزشکی قانونی کشور، سه هزار و 481 نفر در حوادث رانندگی جان خود را از دست داده‌اند.
اما مردم ما در اثر موارد دیگر ناشی از وضعیت اقتصادی و عدم دسترسی به تغذیه مناسب درگیر بیماری‌های زمینه‌ای مانند دیابت، عروقی و قلبی و انواع سرطان‌ها و ... شده و گاهی نیزبه دلیل ناتوانی در دسترسی به درمان به‌موقع، جان خود را از دست می‌دهند.یکی از عوامل دخیل در بروز بیماری‎های زمینه‎ای و مرگ زودهنگام علاوه بر تغذیه نامناسب، آلودگی هواست.به گزارش رئیس مرکز تحقیقات آلودگی هوای دانشگاه علوم پزشکی تهران:«براساس یافته‌های مطالعات صورت گرفته در مرکز تحقیقات آلودگی هوا دانشگاه علوم پزشکی تهران، میانگین سالانه غلظت مهم‌ترین آلاینده هوا (PM۲.۵) در کشور است که تقریبا سه برابر مقادیر استاندارد و رهنمود موجود و شش برابرحدود رهنمود جدید سازمان جهانی بهداشت می‌باشد.» وی می‌افزاید به همین دلیل سالانه حدود 40 هزارنفر به دلیل مواجهه با آلودگی هوا دچار مرگ زودرس می‌شوند!
این میزان از جمعیت که در حال از دست‌رفتن‎اند، با توجه به بحران‌های مختلفی که مردم ما درگیر آن هستند-که کمترین آن خشکسالی است و مدام در مورد آن اخطار داده می‌شود- چگونه قابل جبران است و مسئولان ذیربط چه برنامه‌ای برای درمان مشکلات روحی-روانی و افسردگی خانواده این میزان از قربانیان، دارند؟