آیا دوباره به عادت خوب دست دادن و درآغوش کشیدن بازخواهیم گشت؟

پاندمی کروناویروس، در سراسر جهان موجب شده بسیاری از مردم برای رعایت فاصله ایمنی، از یکدیگر فاصله بگیرند، میزان و تعداد ارتباط‌ها کم شده، والدین از فرزندان جدا مانده‌اند و اخیرا توصیه شده حتی در خانه هم ماسک زده شود. این رفتارهای پیشگیرانه، عملا ارتباط مستقیمی دارند با عاطفه و احساس ما انسان‌های اجتماعی که نیازمند ارتباطات پوستی و در آغوش‌گرفتن عزیزان خود هستیم. همین مسئله به مشکلی جهانی بدل شده و کارشناسان روانی، از پدیده‌ای به نام گرسنگی پوستی سخن می‌گویند؛ پوست ما نیازمند نوازش و ارتباط با عزیزان‌مان است، اگر کرونا بگذارد! از میان رفتن تماس‌های فیزیکی از این قبیل می‌تواند برای کل جامعه چنان مضر باشد که دیگر هرگز نتوانیم نزدیکان یا افراد خانواده خود را در آغوش بکشیم. ممکن است پس از خروج از همه‌گیری و برقراری ایمنی بیشتر، فواید بلندمدت فشردن دست یا در آغوش کشیدن یا بوسه‌ زدن برگونه دیگران بیش از خطرات احتمالی آن باشد. آنتونی فائوچی،گفته است: «فکر می‌کنم هرگز نباید در آینده دست یکدیگر را بفشریم.» او می‌گوید خودداری از دست دادن نه‌تنها از گسترش کووید‌-۱۹ بلکه سرایت آنفلوآنزا نیز جلوگیری می‌کند. 
اما احتمالا بسیاری از ما با او موافق نیستیم. به محض آن‌که همه‌گیری تحت کنترل درآمد و دست دادن افراد با یکدیگر بی‌خطر شد، دلایل موجهی برای بازگشت به عادات سابق از جمله در آغوش کشیدن، دست دادن و اجتماع مردم وجود دارد. در فرهنگ‌هایی که این‌گونه عادات قرن‌ها در آن ادامه داشته، بازگشت به این سنت‌ها فواید متعدد بیولوژیک، روانی و اجتماعی در پی خواهد داشت. 
تماس جسمی از لحظه تولد، موجب تقویت سیستم ایمنی بدن و کاهش استرس می‌شود و ما را با عزیزان‌مان مرتبط می‌کند. تماس پوست (مادر) با پوست نوزاد و کودک خردسال ضربان قلب را منظم می‌کند و از درد نوزاد و مادر کاسته و از نظر روانی آرام‌شان می‌کند. در بزرگسالی، گرفتن دست دیگران مانعی دفاعی در برابر تجربه‌های پراسترس است. هم‌چنین تماس جسمی کارکرد سیستم ایمنی بدن را تشدید می‌کند.در بسیاری از فرهنگ‌ها در تماس‌های رسمی‌تر دست دادن عادتی مهم در آداب اجتماعی محسوب می‌شود که شالوده و حافظ ایجاد اعتماد و بستگی است. فشردن دست اغلب چه خودآگاه و چه ناخودآگاه شناسایی دوجانبه اتصال ما به‌عنوان انسان است.
پس از پایان پاندمی، باید میان آن‏چه پیشتر عادی بوده و آن‏چه پس از همه‌گیری عادی تلقی شده، تعادل برقرار شود. می‌توانیم بهترین بخش‌های هر دو را انتخاب و دنبال کنیم و به تماس فیزیکی بازگردیم اما عادات جدید رعایت بهداشت را نیز حفظ کنیم.