جای خالی لابی‌گری بین المللی در دستگاه دیپلماسی

در دنیای امروز، دیپلماسی و لابی‌گری ابزارهای کلیدی برای حفظ منافع ملی و جلوگیری از تصویب قطعنامه‌های نامطلوب به شمار می‌روند. جمهوری اسلامی ایران، به عنوان کشوری که تحت فشارهای بین‌المللی و تحریم‌های گسترده‌ای قرار دارد، نیاز مبرمی به ایجاد ائتلافات و جلب حمایت کشورها در سازمان ملل دارد. اما نتایج رای‌گیری اخیر شورای امنیت در مورد تمدید تعلیق تحریم‌های ایران، نشان‌دهنده عدم توانایی کشورمان در لابی‌گری مؤثر است.
در این رای‌گیری، تنها چهار کشور شامل روسیه، چین، پاکستان و الجزایر به نفع ایران رای منفی دادند و یک کشور دیگر رای ممتنع داد. این در حالی است که اکثریت اعضای شورای امنیت به تصویب قطعنامه‌ای علیه ایران رای مثبت دادند. این واقعیت نشان‌دهنده چالش‌های جدی ایران در جلب حمایت بین‌المللی است.
یکی از دلایل اصلی عدم موفقیت ایران در لابی‌گری، فشارهای گسترده ایالات متحده بر کشورهای دیگر است. آمریکا با استفاده از نفوذ خود در سازمان ملل و سایر نهادهای بین‌المللی، به شدت تلاش می‌کند تا کشورهای دیگر را از حمایت از ایران منصرف کند. این فشارها نه تنها شامل تهدیدات اقتصادی و سیاسی می‌شود، بلکه شامل تحمیل هزینه‌های سنگین بر کشورهایی است که به هر دلیلی به همکاری با ایران تمایل دارند.
با این حال، باید به آسیب‌شناسی داخلی نیز بپردازیم. یکی از مشکلات اساسی در دیپلماسی ایران، عدم وجود یک استراتژی منسجم و پایدار در عرصه بین‌المللی است. شاید بتوان گفت که سیاست‌های متغیر و عدم هماهنگی میان نهادهای مختلف دولتی باعث شده است که دیگر کشورها نتوانند به ایران به عنوان یک شریک قابل اعتماد نگاه کنند. این عدم ثبات می‌تواند به کاهش اعتبار ایران در سطح بین‌المللی منجر شود.
علاوه بر این، ضعف در ارتباطات عمومی و رسانه‌ای نیز از جمله چالش‌های دیگر ایران در لابی‌گری است. بسیاری از کشورهای دنیا از اطلاعات ناکافی درباره وضعیت واقعی ایران دارند. در چنین شرایطی، ایجاد یک روایت مثبت و جذاب از ایران برای جلب حمایت بین‌المللی ضروری است.
نکته دیگر، عدم توانایی در ایجاد ائتلاف‌های مؤثر با کشورهای دیگر است. ایران باید بتواند با کشورهای بیشتری ارتباط برقرار کند و منافع مشترکی را شناسایی کند که بتواند بر اساس آن‌ها همکاری کند. درغیر این صورت، تنهایی در صحنه بین‌المللی و عدم حمایت کافی از سوی دیگر کشورها ادامه خواهد یافت.
در نهایت، باید گفت که برای جلوگیری از تصویب قطعنامه‌های نامطلوب علیه ایران، نیاز به یک بازنگری جدی در سیاست‌های خارجی و دیپلماسی کشور داریم. ایجاد یک استراتژی جامع و پایدار، تقویت روابط با کشورهای دیگر و بهبود ارتباطات رسانه‌ای می‌تواند به ما کمک کند تا در آینده در عرصه بین‌المللی موفق‌تر عمل کنیم و از آسیب‌های ناشی از تحریم‌ها و قطعنامه‌های ضد ایرانی کاسته شود.