نیروگاه‌های حرارتی تولید برق؛ روشی مغفول‌مانده اما موثر

مدیرعامل شرکت تولید نیروی برق حرارتی گفته است:«امکان صدور برق کشور به 4 کشورافغانستان، پاکستان، عراق و ترکیه فراهم شده است.»
 البته این خبر در ذات خود، می‌توانست خبر خوبی باشد، اگر چنین نیروگاهی در مدارتولید برق برای استفاده مردم خودمان قرار می‌گرفت تا از سوزاندن مازوت جلوگیری شود. به گفته مدیرعامل شرکت تولید نیروی برق حرارتی، با افتتاح واحد سوم بخش بخار نیروگاه سیکل ترکیبی شیروان، میزان برق قابل صدور به کشورهای مزبور، در شرایط مطلوب و منوط به نبود مشکلی، هزار و ۴۰۰ مگاوات است که درآمد ارزی آن متفاوت و به‌طور میانگین سالانه ۸۰۰ میلیون دلار است-در شرایطی که به دلیل تحریم ما نمی‌توانیم پول نقد دریافت کنیم- پس ما در صورتی‌که نیروگاه‌های‌مان حرارتی بشوند، امکان تولید برق داریم و لازم نیست به‌جای گاز، مازوت سوزانده شود و می‌توان از آب-به‌عنوان انرژی تجدیدپذیر- استفاده کرد.
 به همین دلیل است که فرض امکان صدور برق به چهار کشور منطقه، اما و اگرها و پرسش‌های چندی را به ذهن متبادر می‌کند. چرا که مدتی است برخی از نیروگاه‌ها، به دلیل کمبود گاز، یا از مازوت به‌عنوان سوخت استفاده می‌کنند-که بر مشکلات جسمی شهروندان افزوده است- و یا برخی از نیروگاه‌ها هرچند به‌صورت موقت از مدار تولید خارج شدند.
 در پی چنین اتفاقاتی، مسئولان مختلف از مردم خواسته‌اند، یا درمصرف گاز صرفه‌جویی کنند یا مصرف برق خود را کاهش دهند و در همین راستا، چراغ‌های برخی خیابان‌ها و بزرگراه‌ها هم مدتی است شب‌ها روشن نمی‌شود-این‌هم بر مشکلات امنیتی و جانی مردم افزوده و زمینه جرم‌خیزی را گسترش داده- پرسش مهم این است که چگونه با این‌ مشکلاتی که در رابطه با تأمین حامل‌های انرژی در داخل کشور وجود دارد، تصمیم داریم چیزی را که از آن برای مردم خودمان کم داریم، بفروشیم؟ مگر قاعده این نیست که معمولا محصول مازاد بر نیاز داخلی باید فروخته شود و یا محصول به‌نحوی تولید شود که ظرفیت صدور هم داشته باشد؟ انتظار طبیعی این است که اگر نیروگاه حرارتی شیروان، به مشکلی برنخورد و توانست با استفاده از نیروی حرارتی برق تولید کند، این برق ابتدا در جهت رفع مشکلات داخلی کشور مصرف شود، چراکه روشن نگاه‌داشتن چراغ خانه همواره در اولویت بوده و هست.