از بین بردن توانایی های شغلی در کشور

 یکی از اصول اصلی برنامه های اقتصادی در تمامی دولت ها طی ادوار گذشته ایجاد اشتغال و حمایت از مشاغل خرد و متوسط بوده است تا از این طریق اقشار متوسط و ضعیف جامعه بتوانند در مسیر عدالت اقتصادی و اجتماعی به درآمدزایی برسند و زندگی استانداردی داشته باشند.
 متأسفانه همواره این برنامه های اعلامی محقق نشده است چرا که عزم جدی در این مسیر دیده نمی شود و اعداد و ارقام های اعلامی درمورد اشتغال زایی همواره با تغییر در تعریف شاغلین و ساعات کاری بالا و پایین می شود.
 اما چالش بزرگتر اینجاست که ما جدای از ناکامی در تحقق برنامه های اشتغال زایی، در حفظ مشاغل موجود نیز دچار ریزش و ناکارآمدی جدی هستیم. متأسفانه ما حتی مشاغل سنتی و انحصاری خود را همچون قالی بافی و تجارت فرش، کاشت و صادرات زعفران، فروش پسته و بسته بندی مناسب صادراتی و دیگر موارد مشابه را که از دیرباز به طور انحصاری با نام ایران شناخته می شده را به ورطه نابودی کشانده ایم و کشورهای همسایه جایگزین کشورمان در این بازارها شده اند. در وخامت این اوضاع کافی است به این مسئله اشاره کنیم که امروز چین با نقش و نگار ایرانی فرش دست باف تولید می کند و به اروپا و آمریکا صادر می کند.
    همین چند روز پیش بود که گزارشی از تعطیلی گسترده بازار فرش دستباف سنتی در تهران منتشر شد که درآن حجره داران و مغازه داران مکان خود را برای اجاره به پارچه فروشی و لوازم آرایشی آگهی کرده بودند!. این درحالی است که برای سال های متمادی بعد از فروش نفت، تجارت و صادرات فرش دست باف ارز آورترین فعالیت اقتصادی کشورمان تلقی می شد. اما به سبب بی توجهی ها به این صنعت چند هزار ساله و بی اثر دانستن تحریم ها حال به وضعیتی رسیده ایم که صادرات فرش دست باف کشورمان نزدیک به صفر شده است!
    متأسفانه مدام از برنامه های اشتغال زایی دم می زنیم اما برنامه ای برای حفظ اشتغال های سنتی و ریشه ای خود نداریم و تنها نابودی آنها را نظاره می کنیم. درحالی که می توان با اتکا به همین سه مورد اشتغال سنتی(تجارت فرش، زعفران و پسته) می توانیم هزاران شغل و میلیون ها دلار برای کشور ارزش افزوده ایجاد کنیم. البته اگر عزمی برای این مهم وجود داشته باشد!.