جامعه ايراني در مسير پيري و كم‌هوشي!

گفتن ندارد كه مشكلات اقتصادي و اجتماعي، موجب مي‌شود آناني كه تحمل شرايط را ندارند-شايد چون باهوش‌ترند، درك بالايي از مسائل دارند و نمي‌توانند برخي شرايط را تحمل كنند- براي رسيدن به يك وضعيت ايده‌آل با توجه به آمال و آرزوها و توانايي‌هاي‌شان، قصد مهاجرت كنند و به جايي بروند كه بتوانند با شانس بيشتري بتوانند توانايي‌هاي ذاتي خود را شكوفا كنند. در طي اين چند دهه، كشور ما با توجه به ساختار نظام آموزشي و شيوه اشتغال و ...، خيلي خوب توانسته است چنين افرادي را وادار به خروج از كشور كند؛ در حالي‌كه براي آموزش‌وتربيت چنين افرادي از دوران ابتدايي تا دانشگاه هزينه‌هاي هنگفت مالي و اجتماعي و رواني انجام گرفته است. اما بنابه بسيار دلايل، اين افراد ترجيح داده‌اند و مي‌دهند كه از كشور خارج شوند. اگر هم نتوانند و وسع مالي‌شان  اجازه مهاجرت ندهد، ترجيح مي‌دهند سرشان به كار خودشان باشد، ازدواج نكنند و فرزندي هم نداشته باشند، چون علاوه بر اين‌كه شغلي ندارند كه به آنان اجازه تشكيل خانواده بدهد، از برخي از آنان شنيده شده كه مي‌گويند با خود ما چه برخورد خاصي شد كه با توجه به شرايط امروز با فرزندان‌مان بشود، پس بهتر آن است كه اصلا فرزندي نداشته باشيم. در واقع چنين افرادي با تحليل مسائل مبتلابه جامعه، با نگراني‌هاي برحق به مسئله ازدواج و فرزندآوري نگاه مي‌كنند.    
حالا با توجه به همين مسائل و مسائل پيدا و پنهاني از اين دست كه در اين مجال نمي‌گنجد، يك خانم نماینده مجلس گفته است ميانگين IQ ایرانی‌ها از ۱۰۴ به ۶۸ نزول كرده است. او دليل اين مسئله را عدم ازدواج و فرزندآوري نخبگان و یا دیر ازدواج کردن و نهایتاً رضايت دادن به  يک يا  دو فرزند اعلام كرده است و عجيب است كه اين نماينده مجلس كه بايد از تمام مسائل مبتلابه جامعه‌اي كه در آن زندگي مي‌كند، آگاه باشد، هيچ اشاره‌اي به مسئله مهاجرت نكرده است كه اين روزها نه فقط دامن نخبگان را گرفته كه وارد عرصه ورزش هم شده است.
ضريب هوشي ميانگين 68، در ميان ايرانيان، اگر درست باشد، حكايت از وقوع يك فاجعه در آينده كشور دارد. چرا كه طبق روش آلفرد بينه براي اندازه‌گيري ضريب هوشي، افرادي كه ضريب هوشي آنان بين 60 تا 90 باشد، كم‌هوش محسوب مي‌شوند. اكنون به جامعه‌اي فكر كنيد كه اكثر افرادش در اين رِنج هوشي باشند! دستگاه‌هاي مختلف آموزشي و كمك‌آموزشي و توان‌يابي براي آموزش‌وپرورش اين افراد بايد تا چه ميزان هزينه كنند؟ چرا كه آموزش افراد كم‌هوش بسيار مشكل و زمان و هزينه بر است!
ضمن آن‌كه با توجه به مشكلات اقتصادي و معيشتي، سفره مردم از غذاهاي مغذي تقريبا تهي شده است و مردم نمي‌توانند در حد استاندارد از ميوه‌ها و خوراكي‌هاي مغذي كه شامل آنتي‌اكسيدان‌ها بوده و چربي و قند كمتري داشته باشند، استفاده كنند و نتيجه اين مي‌شود كه مردم بيشتر به سير شدن فكر كنند و به سوي مواد غذايي بروند كه چرب و شيرين باشد. از سوي ديگر همين مردم دچار استرس و نگراني‌هاي مختلف هستند و همين مسئله موجب بي‌انگيزگي آنان در انجام برخي ورزش‌هاي حتي ساده مانند پياده‌روي مي‌شود و تمام اين مسائل در كمتر شدن ضريب هوشي موثرند.   
پس با توجه به شرايطي كه روند آن هر روز سرعت بيشتري مي‌گيرد، جامعه آينده كشور ما جامعه‌اي خواهد بود با افراد پير بيشتر و جوانانِ اندكِ كم‌هوش! اميد است مسئولان مختلف با همراهي و همذات‌پنداري با مردم و همدلي مشفقانه، حل چنين مسائلي را در اولويت و حتي ضرب‌العجل قرار دهند، به‌ويژه نمايندگان جديد مجلس خوب است در اولويت‌هاي‌شان تجديد نظر كنند.