تحریم ها همچنان تبعات استراتژیک دارند

چندی پیش بود که در مورد قرار داد گازی ۲۷ ساله قطر با چین توضیحاتی دادیم و تشریح شد که چگونه به سبب تحریم ها ثروت ملی ایران در میادین مشترک نفت و گاز درحال استفاده توسط دیگر کشورها در منطقه و جهان شده است.

تحریم ها همچنان تبعات استراتژیک دارند

چندی پیش بود که در مورد قرار داد گازی  27 ساله قطر با چین توضیحاتی دادیم و تشریح شد که چگونه به سبب تحریم ها ثروت ملی ایران در میادین مشترک نفت و گاز درحال استفاده توسط دیگر کشورها در منطقه و جهان شده است.
درهمین زمینه اخیراً شاهد اظهارات مقامات انرژی پاکستان بودیم که علناً انصراف خود از پروژه خط لوله انتقال گاز از ایران موسوم به "خط لوله صلح" را کنار گذاشته اند و در عوض انتقال و واردات گاز از ترکمنستان را در دستور کار قرار داده اند.
مقامات پاکستانی در توضیح این تصمیم خود بیان داشته اند که مسئله تأمین انرژی کشورشان بسیار با اهمیت تر از موضوعات سیاسی است و به سبب نگرانی از پیامدهای نقض تحریم‌های بین المللی مرتبط با ایران تمایلی به ادامه پیگیری دریافت گاز از ایران ندارد.
انتقال گاز از ترکمنستان موسوم به "TAPI" که مخفف نام کشورهای ترکمنستان، افغانستان،پاکستان و هند می باشد، به لحاظ مسیر انتقال و هزینه های اجرایی احداث خط لوله بیش از دو برابر هزینه برای کشورهای همچون پاکستان و هند در پی دارد. اما هیچ موضوعی در مدیریت داخلی کشورها بیش از تأمین رفاه و آرامش و امنیت مردم اهمیت ندارد. لذا
دولت ها به سادگی از تمامی مناسبات سیاسی و تعاملات تاریخی خود عدول می کنند و مسیری را طی می کنند که سریع تر به دستاوردهای ذکر شده برسند.
اما این مسئله درکشور ما در مواجهه با تحریم های ناعادلانه غرب همچنان در پیچ و خم های سیاسی گیر کرده است و سال هاست که در بن بستی قرار گرفته ایم  بی آن که متوجه باشیم که چه بلایی بر سر منافع ما در کوتاه مدت و بلند مدت می آید.
شکی نیست که بستن قراردادهای بلند مدت به ویژه در حوزه انرژی برای کشورها به عنوان یک حاشیه امن تلقی می شود و به صورت خودکار یک حاشیه امنیتی چند جانبه را فراهم می سازد که در آن منافع اقتصادی، سیاسی، نظامی و امنیتی نهفته است. به عبارتی وقتی پای تأمین رفاه ملت ها درمیان باشد، کشورها مجبورند دست به
عصا تر حرکت کنند تا در حاشیه امنیت حاکم روند توسعه داخلی را اجرایی نمایند.
حال ما به سبب تحریم هایی که گریبان گیر کشورمان گردیده است طی چندین دهه از مزایا و منافع استراتژیک در حوزه انرژی و تعاملات اقتصادی کلان که زمینه ساز توسعه سیاسی و رشد اقتصادی در ایران تلقی می شد، محروم مانده ایم و هر روز شاهد و نظاره کننده رخدادهایی هستیم که برای ما تبعات غیرقابل جبران به همراه دارد و برای دیگر همسایگان و کشورهای جهان سود و منفع و تسریع روند توسعه را رقم زده است.
از دست رفتن وصل کردن خط انرژی ایران به اروپا، از دست رفتن خط انتقال انرژی به پاکستان و هند و عدم امکان توسعه پروژه های گازی با همسایگان به سبب تحریم ها تنها بخشی از منافع استراتژیکی است که ما آنها را ازدست داده ایم، درحالی که می توانست توسعه ای پایدار و سودی تضمین شده برای نسل ها در ایران به همراه داشت.