دریاچه ارومیه سرگردان میان طرح های احیا

کارشناسان حوزه آبی مدعی اند که از دهه 80 و در زمانی که دریاچه ارومیه با طراوت و صلابت به حیات خود ادامه می داد هشدار خشک شدن آن را داده بودند. ادعایی که ادله آن علمی و برپایه منطق مهندسی آب است. ساخت سدها، انتقال آب رودخانه، گسترش سطح زیر کشت به دو برابر حد تأمین آب کشاورزی و از همه مهمتر گرمایش و کاهش بارش ها، از جمله دلایلی است که برای خشک شدن دریاچه ارومیه برشمرده اند.
اما با تمام این اوصاف رهاکردن دریاچه و خشک شدن آن موضوعی نیست که بتوان آن را به دست تقدیر سپرد و همچون خشک شدن هورالعظیم و گاوخونی و جازموریان و زاینده رود و... خشکسالی را بهانه نابودی کنیم.
خشک شدن دریاچه ارومیه به معنای روی سطح آمدن میلیون ها تن نمکی است که با وزش هر بادی بلند می شود و زندگی مردم منطقه و اکوسیستم طبیعی را برهم می زند.
شهر و مردم تبریز اولین منزل این نمک ها می باشد که قطعاً زین پس دچار آفات کشاورزی و بیماری های مختلف پوستی و تنفسی خواهند شد.
گفتن این مسائل از این باب است که برنامه های احیای دریاچه ارومیه به استناد گفته کارشناسان مورد توجه قرار نگرفته است و اکنون دو سال است که سهم آب دریاچه از ذخایر سدها و رودخانه ها داده نشده و هیچ آبی به دریاچه سرریز نشده است.
البته برخی مسئولان استانی معتقدند درطول سال میزانی از این سهم را به دریاچه ریخته اند اما بنابرگفته کارشناسان آبی، تنها آبریزهایی برای سلامت دریاچه مفید خواهند بود که به شکل سیلابی وارد دریاچه شود و گرنه به سبب فرونشست بستر دریاچه مقادیر قسطی آب نمی تواند برای آن مفید واقع شود.
باید درنظر داشت خشک شدن دریاچه ارومیه جدای از برهم زدن اکوسیستم منطقه، موجب مهاجرت خیل عظیمی از مردم و کشاورزان منطقه به شهرهای اطراف خواهد شد که خود معضلی اجتماعی با هزینه های کلان اقتصادی را به دولت تحمیل خواهد کرد. ضروری است تا دولت مدیریت احیای دریاچه ارومیه را با جدیت و با حضور کارشناسان این حوزه دنبال کند و آن را ورای یک پروژه استانی قلمداد نماید و به عنوان یک نگرانی ملی به آن بپردازد.