"اشتغال" اصلی ترین عامل رضایت عمومی

در وضعیت سخت اقتصادی کشور نداشتن درآمد دردی مضاعف برای افراد و خانواده ها تلقی می شود. شکی نیست که میزان درآمدها با هزینه ها و نرخ تورم همخوانی ندارد، اما بیکار بودن و نداشتن همان حداقل درآمد نیز چالشی بزرگ تلقی می شود که مردم را آزارده کرده و جوانان را دچار نا امیدی و یأس به آینده می کند.
بیکاری کلید مشکلات و معضلات اجتماعی است که فرد بیکار را تا ورطه اعتیاد، تبهکاری، سرخوردگی و حتی خودکشی پیش می برد. لذا هرچه
بر تعداد شاغلین در کشور افزوده شود می توان مدعی بود که وضع جامعه اگر خوب نباشد، حداقل قابل تحمل است.
برهمین اساس گزارش مرکز آمار ایران از وضعیت اشتغال و بیکاری نیز موجود است و براساس آن در پایان فصل بهار با چنین وضعی مواجه هستیم:
ـ نرخ مشارکت اقتصادی حدود ۵/۰ درصد کمتر شده است.
ـ نرخ بیکاری حدود ۴/۰ درصد بیشتر شده است.
ـ تعداد شاغلین ۹۸ هزار نفر کمتر شده است.
ـ بیکاری جوانان ۹/۱ درصد افزایش یافته است.
آنچه موجب نا امیدی و بی اعتمادی درجامعه می گردد بیان این معضلات نیست، بلکه عدم تحقق وعده هایی است که مردم با توجه به آنها حامی دولت بوده و هستند. هرچند دولت وعده ایجاد یک میلیون شغل در سال را داده است، اما جامعه برتمام امورات آگاه است و می داند که این وعده با توجه به مشکلاتی کشور با آن مواجه است دست یافتنی نیست. اما حداقل انتظار دارد که اگر تحقق این وعده امکان پذیر نیست حداقل نیمی از آن محقق گردد.
حداقل انتظار دارند آنها که شاغل هستند از کار بیکار نشوند و مورد حمایت دولت قرار گیرند.
امید مردم بهترین و ارزشمندترین سرمایه دولت می باشد، نباید آن را از دست داد.