ریشه کن کردن "فقر مطلق" را استانی کنید

در ماه پایانی سال گذشته بود که رئیس جمهور وعده ریشه کن کردن فقرمطلق تا پایان سال 1400 را دادند. هرچند که درآن زمان نیز طی مطالبی بیان داشتیم که این وعده بسیار کلی است و هیچ مبنا و معیاری برای سنجش تحقق آن وجود ندارد و حتی ملاکی برای شناسایی فقرمطلق نیز مشخص نیست و معنایی برای آن در نظر گرفته نشد و نهایتاً از آن عبور کردیم!.
اما در این مقاله به دنبال این هستیم که این موضوع از دستورکار دولت خارج نشود و با جدیت به عنوان یک مطالبه عمومی پیگیری شود.
درهمین رابطه اگرچه تعریف و تعبیری از فقرمطلق مدنظر دولت دردست نیست اما آنچه از مشاهدات عینی نگارنده حاصل شده است،یکی از محروم ترین و فقیرترین مناطق کشور را باید استان سیستان و بلوچستان دانست.
مردمی که حتی از داشتن ابتدایی ترین امکانات و ملزومات یک زندگی عادی محرومند. آبی برای نوشیدن ندارند، بعد از چندین دهه هنوز
گازلوله کشی ندارند و پیر و جوان مجبورند برای رفع نیاز مدام به دنبال کپسول گاز باشند، سیستم برق رسانی به گونه نامنظم به دست مشترکان رسیده و قطعی برق امری عادی است البته نباید چشم بر مناطقی بست که حتی مردمش از داشتن نعمت برق هم محرومند!
بچه ها از کمترین امکانات بهداشتی برخوردارند و اغلب دچار
بیماری های پوستی هستند. دیدن کودکانی که بدون کفش و دمپایی در خیابان می چرخند امری عادی است. بحث آموزش برای آنها موضوعی اولویت دار نیست چرا که امکانات آن را ندارند و اولویت برای آنها داشتن نان است.
شغلشان بسته به زنده ماندن دام های نحیفی است که براثر بی آبی و نبود علوفه مجبورند زباله بخورند و مرگشان منجر به خطر افتادن منبع درآمد خانواده ها می شود. گفتن از محرومیت ها بیش از این دردآور است و مشت نمونه خروار از میزان محرومیت در این استان است.
لذا می توان به دولت محترم پیشنهاد داد که وعده ریشه کن کردن فقر مطلق را به صورت استانی و براساس معیارهای محلی پیگیری کند. بهترین گزینه برای شروع این کار استان سیستان و بلوچستان می باشد تا کارگروهی از دولت جهت ریشه کنی فقر به آنجا سفرکند و تمهیداتی را بهره گیری از پتانسیل های استان درنظر بگیرند تا با مشارکت خود مردم این استان مشکلاتشان برطرف گردد.
این استان از پتانسیل ها و داشته های ارزشمند و گرانبهایی برخوردار است که متاسفانه مغفول مانده است. موضوع گردشگری تنها یکی از این موارد که طی سال های اخیر توانسته است به صورت نقطه به نقطه برخی مناطق این استان را تحت تاثیر قرار دهد و درآمد حداقلی را برای مردم این مناطق فراهم سازد. اما به سبب نبود زیرساخت های استاندارد و کمبود امکانات این پتانسیل های گردشگری به طور کامل مورد بهره برداری قرار نمی گیرد.
بحث ایجاد صنایع و بهره برداری از معادن و بهره گیری از
پتانسیل های مناطق آزاد و تجارت دریایی می تواند به راحتی مردم این استان را از چنین وضعیت نامناسبی خارج کند و به عنوان یکی از قطب های اقتصادی و گردشگری مبدل سازد. کافی است که دولت عزمی برای برنامه ریشه کنی فقر مطلق خود داشته باشد. امیدواریم این وعده دولت درحد یک شعار و حرف نباشد و مصداق عملیاتی شدن آن را مشاهده کنیم.