چشم امید مردم به کجاست؟!

شکی در این نیست که وزن و جایگاه یک کشور براساس توان ملتش در عرصه ها و آزمون های مختلف مشخص می شود. ضمن اینکه درک این مسئله از سوی رئیس جمهور منتخب مردم نیز نکته مثبتی است که ما را به این نتیجه می رساند که رئیس قوه مجریه کشور متوجه است که باید نقطه تمرکز خود در اداره امور کشور را کجا قرار دهد.
اما یک ابهامی درمورد سیاست های اجرایی کشور وجود دارد و آن خرج کردن مردم در برابر مشکلات و پرونده هایی است که گره آن به دست و درایت مدیریتی مسئولان باز می شود. درمورد پرونده هسته ای این حرف درستی است که «امید ما به خدا و اراده مردم است و نه وین»، اما در عالم اجرا چشم امید مردم به اقدام و عمل مسئولان است تا این پرونده را حل و فصل کنند تا محدودیت های موجود علیه اقتصاد کشور برداشته شود تا نفسی تازه شود.
اینکه مدام از سوی مسئولان گفته می شود که ما به پشتوانه مردم از سد مشکلات می گذریم، باید باور و درک کنند که پشت این مردم از بار فشار این مشکلات خمیده شده و چشم به درایت مدیران و مسئولان
دوخته اند تا دستی به این بار بگیرند و قدری آن را بکاهند. این مردم حال خوبی ندارند و نمی توانند بیش از این منتظر بمانند چرا که مشکلات موجود نیاز به برنامه دارند.
 مردم خوب درک کرده اند که دیگر صرف تحمل و ایستادگی در مقابل فشار مشکلات حل نمی شوند، اما گویا هنوز برخی مدیران ما این مسئله را درک نکرده اند.باید همت کرد و ابتدا باری از دوش این مردم گرفت تا قد راست کنند، بعد از آن باید با برنامه از توان مردم استفاده کرد. وگرنه تحمل در برابر مشکلات، صرفاً مشکلات بعدی را به دنبال خواهد داشت.